— 202 —
bangka bisa lantas mati, betoel-betoel boeat goea djadi enak sekali."
„Eh-eh, kanapa loe poenja pikiran boleh begitoe djahat ha? Kapan loe soeka sama anaknja, habis loe soempain orang poenja mah mati, bagimana si oeroesannja?"
„Kaloe dia mati, si Bok-hiang djadi tinggal sendirian; gampang sekali goea dapetin, djangan seperti sekarang ada mahaja jang ngandang-ngan-dang."
„Do, enak amat loe poenja omong! Kaloe mah-nja mati loe kira dia engga ada poenja sanak-soedara?"
Koei-tjoan kaloearken tertawa tengal, kamoedian laloe ia berkata poelah:
„Soedalah djangan engga laen memaen sadja! Lantaran loe poenja gara-gara sekarang Sek-loei sampa taoe ini perkara."
„Loe kata goea poenja gara-gara?“
„Memang."
„Goea ada kata apa sama dia?"
„Goea engga taoe, tapi tentoe loe ada omong apa taoeh; engga si sekarang dia boleh taoe ini perkara."
„Orang loe ini poenja tingka-lakoe jang engga oeroes. Kaloe soeda awasin orang pengarasahan bidji mata sampe maoe tjopot; biar orang boeta djoega tentoe nanti lantas bisa mendoegah."